გამოგიტყდებით, რომ ცნობილ ტელეწამყვან სოფიკო შარიქაძესთან ინტერვიუ ბოლო თვეების აუხდენელ ოცნებად მექცა. მოუცლელობის გამო, ჩემთან შეხვედრას ვერა და ვერ ახერხებდა. თუმცა, აგვისტოს ერთ ცხელ დღეს გამიმართლა - შემთხვევით ანაკლიის პლაჟზე გადავეყარე. მართალია, ძალიან ვღელავდი, მაგრამ იმდენად უშუალო და კეთილგანწყობილი იყო, დაძაბულობა მომეხსნა და ასე ნანატრი გასაუბრებაც შედგა.
ვ.ხ. - სოფიკო, მედიაში როგორ მოხვდი?
ს.შ - იცით? კოკობზიკა ბავშვი არასოდეს ვყოფილვარ. ჟურნალისტი რომ გავხდებოდი, თავიდანვე ვიცოდი. როცა ჩემი თანატოლი გოგონები ეზოში “კაზაკი-რაზბოინიკისა“ თუ “ჟოპა-სტენკას“ თამაშობდნენ, ან კიდევ, სარკის წინ მშობლის “მაღალქუსლიანებით“ კეკლუცობდნენ, მე ტელეწამყვანობაზე ვოცნებობდი. დედის “ბიგუდьებს“ მიკროფონად ვიყენებდი და ასე ვესაუბრებოდი სტუდიაში მოწვეულ სტუმრებს (იცინის).
ვ.ხ. - რა საინტერესოა?! ვინ იყვნენ შენი რესპოდენტები?
ს.შ - ოთხმოცდათიანი წლები იყო...ხომ გახსოვს, ქვეყანაში რეებიც ხდებოდა? ჰოდა, ძირითადად პოლიტიკურ თემებზე ვაკეთებდი გადაცემებს... ვინ არ მყოლია - ედუარდ შევარდნაძით დაწყებული, სიგუას ნამცხვრებით დამთავრებული (“ამ გახსენებაზე“ ჩანთიდან “ხლებცი“ ამოაძვრინა, ჩაკვნიტა და მეც შემომთავაზა).
ვ.ხ. - რომელ რესპოდენტს გამოყოფდი?
ს.შ - მკითხველი რომ არ დავაბნიო, განვმარტავ, რომ მაშინ რესპოდენტების როლს საყვარელ სათამაშოებს ვარგებდი. მაგალითად, თბილისის კომენდანტი გელა - “პლიუშის“ დათუნია - დიდი უჟმური ვინმე გახლდათ, სიტყვას ვერ დააცდენინებდი. აი, რობოტი აჩი კი - საოცნებო მოსაუბრე იყო, ყოველთვის ექსტრავაგანტულად იცვამდა და სიმღერებითაც აგვირგვინებდა ხოლმე გადაცემებს. ო, რა კაი დრო იყო? მიყვარდა ისინი და გულშიც ვიხუტებდი ჩემს “პლიუშის“ სათამაშოებს... სხვათაშორის, ეს ჩვევა დღემდე მაქვს, ზოგჯერ თავს ვერ ვთოკავ და გადაცემებში რამდენიმე სტუმარს გადავხვევივარ კიდეც.
ვ.ხ. - ვიცი, მახსოვს...დიდ მსახიობსა და მგოსანს ბატონ დევი მახარობლაძეს...
ს.შ - დიახ, ბატონმა დევიმ მაშინ ლექსი მომიძღვნა: “ფიქრი, სევდა და ცრემლები, სულში ტკივილის ფესვები, ღამე, მთვარე და მითები, გულში წყვეტილი რითმები, მგონი დარდისგან ვგიჟდები, უხ, როგორ გენაცვალები!“ ემოცია ვერ მოვთოკე და ჩავეხუტე... მერე დიდხანს ჭორაობდნენ, რომანი აქვთო (უჩვეულოდ წითლდება, ასეთი წითელი არასოდეს მინახავს).
ვ.ხ. - ბატონ დევის ეს კაფიაც უყვარდა: “თავზე დავიმხობ ბერმუდებს, იქ რა გამოლევს გოგოებს...“
ს.შ - დიახ, უყვარდა სუსტი სქესი, გულიანი მამაკაცი იყო, მიუხედავად ამისა, სულ არ გამკვირვებია, სწორედ გულმა რომ უმტყუნა. უზღვავ ენერგიას გასაქანი ვერ მისცა და საგურამოს აგარაკის აუზში იპოვნეს მოტივტივე.
ვ.ხ. - ვინაიდან რომანი ვახსენეთ, არ შემიძლია არ გკითხო. რა ხდება შენს პირად ცხოვრებაში? ამბობენ სიყვარულის ობიექტი ჰყავსო, მაგრამ გულმოდგინედ მალავსო...
ს.შ - უი, არა! დედას ვფიცავარ, არავინ მყავს...მართლა არა! დასამალი არაფერი მაქვს...თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი გული თავისუფალია. გაგეცინებათ და, ოცნების პრინცს დღემდე ველოდები.
ვ.ხ. - როგორია იგი?
ს.შ - აი, წარმოიდგინეთ ზღვის სანაპირო... ულამაზესი დაისი... რამე ლათინური მელანქოლიური მუსიკა ჟღერს... მე თეთრი, ჰაეროვანი, მაქმანებიანი კაბა მაცვია. შიშველი ფეხებით ვეთამაშები აქაფებულ ტალღებს... ამ დროს კი, უცხო მამაკაცი მოაგელვებს შლეგად ქცეულ თეთრ ცხენს... მას ეპოლეტებიანი კამზოლი აცვია, გრძელ თმას კი ქარი უწეწავს... ერთმანეთისკენ გავრბივართ და ვნება მწველ კოცნაში გადაიზრდება... ოღონდ ეს ყველაფერი შენელებული კადრებით წარმოიდგინეთ... მოკლედ, პრინცში - განათლებულ, კარგი ხასიათის, სტაბილური ფსიქიკისა თუ შემოსავლების, ზომიერად სიმპათიურ მამაკაცს ვგულისხმობ, რომელიც არც მოდას ჩამორჩება და არც ძირძველ ქართულ ტრადიციებს უღალატებს...
ვ.ხ. - ძალიან რომატიკული ხართ. ცრემლები და სუსტი ქალის ამპლუა, მხოლოდ სატელევიზიო იმიჯი არ ყოფილა...
ს.შ - დიახ, არ ვთამაშობ... ასე რომ, ჩემს ცხოვრებაში ისეთი მამაკაცი, რომელიც თავს სუსტ არსებად მაგრძნობინებს, ჯერ არ გამოჩენილა.
ვ.ხ. - ახალი სეზონიდან რას პირდებით თქვენს ერთგულ მაყურებელს?
ს.შ - გადაცემას ახალი სახელი ჰქვია: “ვისი სული გსურს?“
ვ.ხ. - ჰმ...რატომ?
ს.შ - მოდი, ექსკლუზიურად გაგანდობთ... მე და ჩემი ჯგუფი იმ აზრამდე მივედით, რომ ფაქტობრივად ყველა ცნობილი ადამიანი გვყავდა სტუდიაში, ამოვწურეთ სათქმელიც და თემებიც. რაღაც სიახლე იყო საჭირო. ამიტომ ტელეკომპანიამ ამერიკელებისგან აპარატი შეიძინა, რომელსაც სულების გამოძახება შეუძლია. ჰოდა, გამოკითხვა ჩავატარეთ, თუ ვისი ხილვა დააინტერესებდა ჩვენს მაყურებელს. სამწუხაროდ, მოწყობილობა ამერიკულია და ზეციური საქართველოს სიხშირეებზე არ მუშაობს. ამიტომ პირველ გადაცემაში მაიკლ ჯექსონსა და ლეიდი დის იხილავთ. გაიგებთ, სინამდვილეში როგორ გარდაიცვალა პოპის მეფე და რას გრძნობდა პრინცესა სიცოცხლის ბოლო წამებში.
ვ.ხ. - რას მეუბნებით? გადაცემა უკვე ჩაწერეთ?
ს.შ - დიახ, მშვენიერი გამოვიდა... მაიკლმა იცეკვა კიდეც... მაგრამ ის ნაწილი ამოვჭერით, თავის ცნობილ ილეთს რომ აკეთებს, ხელს რომ “იქ” იდებს და “უუუუ“-ს რომ გაჰკივის...
ვ.ხ. - “იქ” სად?
ს.შ - ვერ ვახსენებ იმ ადგილს...(სირცხვილისგან უკვე ალმური მოედო).
ვ.ხ. - მგონი ვხვდები (მეც გავწითლდი)... ახლა სად არის?
ს.შ - კონტრაქტის მიხედვით, უკან უნდა დაბრუნებულიყო, მაგრამ ჩვენთან იმდენად მოეწონა, უარი თქვა უკან მიბრუნებაზე და ახლა მგონი აქვეა სადღაც, ანაკლიაში, ხალხური სიმღერის ფესტივალზე...
ვ.ხ. - პრინცესა დაიანას დოდიც ახლდა?
ს.შ - სამწუხაროდ, არ ეცალა...მხოლოდ სატელეფონო ჩართვით შემოვიფარგლეთ... ყველაფერს ნუ დამაფქვევინებთ, დანარჩენს თავად ნახავთ... 2 კვირაში...
ვ.ხ. - სოფიკო, ისე ხომ კარგად ხარ?
ს.შ - მშვენივრად, შენ?
ვ.ხ. - მეშინია მე მკვდრის...
ს.შ - ნუ გეშინია, იცი რა საყვარლები არიან?.. აი, მაიკლიც...“ტაფჩანს“ ქირაობს...მააააააიკლ! მაააააიკლ! ჩვენთან მოდიიიიი!
- Oh,
- ვაიმეეე, დედააა! - ანაკლიის ლაჟვარდოვანი ცა გაჭრა სოფიკოს კივილმა და შერცხვენილმა ხელები თვალებზე აიფარა.
მე კი სოფიკოს დაბნეულობით ვისარგებლე და თავქუდმოგლეჯილი გამოვიქეცი.