იმ წელს, როცა ზიზუმ მატერაცი დამსახურებულად გააგორა მოედანზე, მეუღლესთან ერთად (შემდგომში „ლიკა“) ბავარიის პატარა კურორტზე აღმოვჩნდი, რომელსაც გარმიშ–პარტენკირხენი ქვია და მიუნხენის სამხრეთით მდებარეობს, ალპურ ზონაში. (სასწავლებლად გამაგზავნეს, მაგრამ ეს პერიოდი თაფლობის თვეს დაემთხვა ამიტომ მე მაპატიეთ და წიგნებისთვის ნამდვილად არ მეცალა).
ქალაქის სახელის (გარმიშ–პარტენკირხენ) გამართულად გამოთქმა რამდენიმე დღის წვალების შემდეგ მაინც მოვახერხე, მაგრამ თუ კლასიკას დავესესხები:
პასუხის მიღება გაჭირდა, რადგან ამ თემაზე საუბარს გასაკვირად სტუმართმოყვარე და ზრდილობიანი ადგილობრივები თავს ოსტატურად არიდებდნენ. აღმოჩნდა, რომ ოცდაათიან წლებში აქ ორი ქალაქი არსებობდა – გარმიში და პარტენკირხენი, რომელთა შორის დაპირისპირება სუპერბავარიულობის ტიტულის მოსაპოვებლად ათწლეულები გრძელდებოდა. 1936 წელს კი ზამთრის ოლიმპიადის მასპინძელი ქალაქის გამოვლენისათვის შეტაკებებიც კი მოხდა. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, შუღლს წერტილი ჯვარი აქაურობას და ადოლფ ჰიტლერმა დაუსვა, ეს ორი ქალაქი გააერთიანა და ოლიმპიადაც დიდებულად ჩატარდა. სწორედ ამ დაწუნებული მხატვრის გამო არ უყვართ იმ პერიოდის გახსენება, როცა მოტყუვდნენ და მათ მშვიდ ქალაქშიც მიიღეს "უკეთესი მომავლის სახელით" მოსული სიძულვილი.
ადგილობრივები (30 ათასამე მოსახლე) მთის ხალხის მსგავსად ამაყები არიან, თუმცა კავკასიური სიფიცხე ნამდვილად არ ახასიათებთ, ევროპულად „შესაშფოთებელიც“ პრინციპში არაფერი აქვთ. დღემდე ამაყობენ იმით, რომ მეორე მსოფლიო ომის დროს, არც რუს და არც ამერიკელ ჯარისკაცს ფეხი არ შემოუდგამს მათ სუპერბავარიულ მიწაზე. ნებისმიერი დაგიდასტურებთ, რომ ჯინსები სწორედ მათ მოიგონეს, ინდიგოს ფერი შარვლები ჯერ კიდევ ძველ ბავარიელებს ეცვათ და აქაურმა ემიგრანტებმა ჩაიტანეს ამერიკაში. თავს იწონებენ ალპური ედელვაისით, ზამთარ–ზაფხულ დათოვლილი მყინვარით „ცუგშპიცე“ (2962 მეტრი), რომელიც გერმანიაში ყველაზე მაღალი წერტილია და რა თქმა უნდა ალპური კრიმანჭულით, იგივე „იოდლით“
იშვიათად მინახავს ასეთი ბუნება, ჩამისუნთქვავს ასეთი ჰაერი (თამბაქოს მოწევაც მერიდებოდა ხოლმე), მოვლილი ტყეები და მდინარეები. დათო ტურაშვილის არ იყოს, ბალახი ქონდათ ისეთი – ლამისაა შემეჭამა, მაგრამ ბავარიულ ბალახს ქართველი პირუტყვისგან ფიზიკურად და მზერით განსხვავებული გლამურული გარეგნობის გერმანელი ძროხები შეექცეოდნენ.
მიუხედავად ამ ეკოლოგიური სიამოვნებისა, გამიჩნდა დისკომფორტი და მაწუხებდა აზრი, რომ რაღაც მაინც არ იყო წესრიგში. მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ მივხვდი, რომ აქ ახალგაზრდები ცოტანი ცხოვრობენ. სამაგიეროდ, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე გადაეყრები მომღიმარ, გარუჯულ, ბედნიერ გერმანელ მოხუცს ველოსიპედით, ან ძაღლით (პატრონს რომ გვანან ხოლმე), ან ტყე–ღრეში სასიარულო აღჭურვილობით ან კიდევ პორშეს, ბეემვესა და იაგუარის ისეთი მოდელებით, ჯეიმს ბონდსაც არ დასიზმრებია. მარტივად რომ ვთქვა, ეს ის სამოთხეა, სადაც უმდიდრესი გერმანელი პენსიონერები ცხოვრების უკანასკნელ ლამაზ წლებს ატარებენ.
რამოდენიმე ტბიდან ლიკამ „რიზერზი“ ამოიჩემა და როგორც „შესტოელმა“ გერმანისტმა იქაურ მოხუცებისგან მარტივად მოახერხა ნაცნობების წრის შექმნა. „გეორგიენის“ გაგონებაზე, ორი რამ ახსენდებოდათ მარტო ჩვენს სამშობლოზე: სტალინი და ის, რომ ქვეყანას ეკონომიურად უჭირს. ლიკამ მშვენივრად იცოდა, რომ მხოლოდ სოციალური თემით შეიძლებოდა შელახული ღირსების აღდგენა. ამიტომ იმას ახსენებდა, რომ მათგან განსხვავებით ქართველების უმეტესობას პრივატიზირებული საკუთარი სახლები აქვს და ქუჩებში ძვირადღირებული (მართალია წვალებით და კრედიტებით შეძენილი) გემებივით ჯიპებით გადაადგილდებიან.
ასეთ არგუმენტებს გარმიშელები ვერაფერს უპირისპირებდნენ და უკმაყოფილოდ ჩუმდებოდნენ. ხოდა, ასე იწვა და იბრძოდა საათობით გარმიშის მზეზე ჩემი თეთრი მეუღლე, დაჩირებულ გარუჯულ მოხუცებს შორის, სადაც ჩემი სემინარების დასრულებას ელოდა, ბურჟუა გერმანელი პენსიონერები კი დამსახურებულ სიკვდილს.
გარმიში სულიერი სიმშვიდისა და ნერვებმომშლელი სიჩუმის ქალაქია. წესრიგი ზოგჯერ ისეთი გამაღიზიანებელი ხდებოდა ხოლმე, რომ ხელოვნურად გიჩდებოდა სურვილი, რამეზე ნერვები მოგეშალა და ხმაური აგეტეხა. ადგილობრივი პოლიციაც დიდი ხანია უსაქმურობით იტანჯებოდა, 90 იანების მიწურულს საგზაო შემთხვევის ფაქტზე იმუშავეს, ბოლოს კი მათ არსებობას აზრი ჩვენ მივეცით. სახლში ვბრუნდებოდით
ველოსიპედით, ლიკა ამ მშვენიერი ტრანსპორტის უკანა სპეციალურ სავარძელზე იჯდა, რისთვისაც პოლიციის მანქანა დაგვედევნა და გეგონებოდა ბინ–ლადენი დააკავეს, სერიოზული სახეებით გამოგვიწერეს სოლიდური ჯარიმა. საშინელი დარღვევა ყოფილა.
არა, ერთხელ კიდევ ინერვიულეს. ავსტრიის მხრიდან გზააბნეულმა მშიერმა დათვმა დაუფრთხო სიმშვიდე, ცხვრებსა და ძროხებს ესხმოდა თავს, ნაყრდებოდა და ისევ თავის სამშობლოში ბრუნდებოდა. მეორე მსოფლიო ომის მერე ასეთი სტრესი მგონი არც განუცდიათ. მთელი გარმიში ფეხზე დადგა, 8 საათის მერე სახლებიდან არ გამოდიოდნენ, ზოგიერთი ოჯახიანად გაიხიზნა კიდეც, სანამ საქმეში დაქირავებული ფინელი მონადირეები და ბუნდესვერის მამაცი ჯარისკაცები არ ჩართეს. მიუხედავად, ცხოველთა უფლებების დამცველი ორგანიზაციების პროტესტისა, ავსტრიელი დათვი (რომელსაც „ბრუნო“ დაარქვეს) მაინც გააგორეს, რის შესახებაც ამაყად მიაწოდა ინფორმაცია სრულიად დოიჩლანდს „უსაქმურმა“ პოლიციის უფროსმა ტელევიზიით.
ეს რამდენიმე მოკლე ამბავია, რაც ამ ულამაზესი, უცნაური კურორტის და მისი ბედნიერი, კეთილი მოსახლეობის შესახებ გამახსენდა. სულაც არაა საჭირო დაბერება და სიკვდილის პირას მისვლა, რომ იქ ჩახვიდე. ამიტომ ვუსურვებდი ყველას იქ მოხვედრას სეზონის მიუხედავად, რათა ერთხელ მაინც ჯეროვანი პატივი ვცეთ ჩვენს დაკაწრულ ნერვებსა და სტრესებით მიბრეცილ ადამიანობას.
No comments:
Post a Comment